Dorosłość zaczyna się wtedy, kiedy czujesz się samotnie przy przyjaciołach, bądź rodzinie. Bo jesteś bez tej osoby. Tej jedynej, która powinna tutaj być. Tej która miała tu być ale jak zawsze jej nie ma.
Nie mam ochoty się z nikim innym spotykać.
Wystarczysz mi Ty.
Tylko Ty.
Mogę tak już żyć.
Tylko z Tobą.
Życie jest jakie jest, powiedzą Ci co się z tym pogodzili. I potem nadchodzi ten dzień pogodzenia.. pogodzenia się z tym, że Ciebie nie ma i już nie będzie. Że tak na prawdę chciałam żeby Ciebie tu nie było ale jednak Cię kochałam. Kochałam za To wszystko i nienawidziłam za to samo.
Ah te poranki, kiedy wszystko bym oddała za to żeby wrócić do łóżka. Żeby zapomnieć o tym wszystkim i pogrążyć się w odwiecznym śnie. Chciałabym, tylko, że to oznacza śmierć. Bez powrótu do żywych.
Ten moment w Twoim życiu kiedy nie ważne co Ci się śni, ważne, że śpisz.
Czy to życie czy depresja?
Pisz częściej. Podoba mi się to, taki wpis jak wyżej. Z nutką artystyczną. Pomyśl również o spłodzeniu jakiegoś wiersza, chętnie bym przeczytał.
OdpowiedzUsuńWpadnij również do mnie
http://allthingsabouteverything.blogspot.com/
Napisałam kilka wierszy, jednakże nie jestem jeszcze na tyle pewna żeby coś takiego dodać. Takie pisanie przychodzi mi szybciej ale też i szybko odchodzi.
UsuńFajnie poszesz. Twoje przemyślenia przypominają mi moje sprzed paru lat.
OdpowiedzUsuńW wolnej chwili zajrzyj do mnie http://ikiyks.blogspot.com/?m=1
W końcu każdy człowiek przeżywa to samo jednakże inaczej reaguje.
Usuń